Ó,
guð vors lands! Ó, lands vors guð!
Vér lofum þitt heilaga, heilaga nafn!
Úr sólkerfum himnanna hnýta
þér krans
þínir herskarar, tímanna safn.
Fyrir þér er einn dagur sem
þúsund ár
og þúsund ár dagur, ei meir:
eitt eilífðar smáblóm
með titrandi tár,
sem tilbiður guð sinn og deyr.
Íslands þúsund ár,
Íslands þúsund ár,
eitt eilífðar smáblóm
með titrandi tár,
sem tilbiður guð sinn og deyr.
Ó, guð, ó, guð!
Vér föllum fram
og fórnum þér brennandi, brennandi
sál,
guð faðir, vor drottinn frá kyni til kyns,
og vér kvökum vort helgasta mál.
Vér kvökum og þökkum
í þúsund ár,
því þú ert vort einasta
skjól.
Vér kvökum og þökkum með
titrandi tár,
því þú tilbjóst
vort forlagahjól.
Íslands þúsund ár
Íslands þúsund ár
voru morgunsins húmköldu, hrynjandi tár,
sem hitna við skínandi sól.
Ó, guð vors lands! Ó, lands
vors guð!
Vér lifum sem blaktandi, blaktandi strá.
Vér deyjum, ef þú ert ei
ljós það og líf,
sem að lyftir oss duftinu frá.
Ó, vert þú hvern morgun vort
ljúfasta líf,
vor leiðtogi í daganna þraut
og á kvöldin vor himneska hvíld og vor
hlíf
og vor hertogi á
þjóðlífsins braut.
Íslands þúsund ár
Íslands þúsund ár
verði gróandi
þjóðlíf með
þverrandi tár,
sem þroskast á guðsríkis braut. |